Een paar dagen voor papa’s verjaardag is het ‘r voor ‘t eerst gelukt. Toen we Meike kwamen ophalen van het KDV konden de leidsters vertellen dat ze zelf was opgestaan en was gaan lopen. De voortekenen waren eigenlijk al een paar weken niet te missen. Eerst begon ze na de zomervakantie spontaan te kruipen in plaats van het gebruikelijke tijgeren (als ze dat nu een paar weekjes eerder had gedaan, dan hadden we niet zoveel rompers weg hoeven gooien :)). Lopen aan de hand van papa of mama was ook al weken hardstikke leuk. Daags voor ‘t opstaan waren we bij opa en oma Zef en Mia op bezoek en toen was ze al overal op en over aan ‘t klimmen. De spiertjes waren dus duidelijk sterk genoeg voor de volgende stap. Met een maandje oefenen heeft ze ‘t wandelen aardig goed onder controle: de laatste week loopt ze zelfstandig helemaal van haar groep op het KDV naar de auto op de parkeerplaats (tenzij ze heel moe van ‘t spelen is).
Nu dat lopen onder de knie is, is ‘t weer tijd voor iets nieuws lijkt ‘t: Meike maakt steeds meer spraakgeluidjes. Sigrid zegt dat, vooral als zij met Meike thuis is en ik werken ben, de paaapaaapapaaapaapapapa niet van de lucht is. Haar ‘wow’ of ‘oeoeh’ als ze iets moois of nieuws ziet is ook heel leuk en vooral ‘t ronde tuitmondje is superschattig.
Klik op één van de kleine fotootjes om ze te vergroten. In het volgende scherm kun je dan de andere foto’s bekijken door op de pijltjes links en rechts van de foto te klikken.
